ਇਟਲੀ ਦੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ. ਕੁਝ ਲਈ, ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਅਤੇ ਉਮੀਦਾਂ ਦੇ ਲੰਬੇ ਰਸਤੇ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ. ਇਥੇ ਅਸੀਂ ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ, ਜਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ, ਜੋ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਥੇ ਬਿਤਾਈ ਹੈ, ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ. ਇਹ ਸਮਝਣ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹਨ, ਅੱਜ ਆਪਾਂ ਸਹਾਨਾ ਬੇਗਮ ਅਲੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ.
ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ, ਸਹਾਨਾ ਬੇਗਮ ਅਲੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ :
ਸਹਾਨਾ ਬੇਗਮ ਅਲੀ ਇਕ ਲੜਕੀ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਜਨਮ 1992 ਵਿਚ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਹੋਇਆ, ਜੋ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਰੋਕੀਬੁਲ ਹਸਨ ਨਾਲ ਬਰੇਸ਼ੀਆ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ. ਇਹ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਜੋ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਹਨ. ਆਪਣੇ ਫੇਸਬੁੱਕ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ‘ਤੇ, ਲਗਭਗ ਦਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ: ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸੀ: ਮੈਂ ਇਟਾਲੀਅਨ ਬਣ ਗਈ! ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਵਾਂਗੀ. ਮੈਂ ਇਟਲੀ ਆਈ ਜਦੋਂ 2000 ਵਿਚ ਮੈਂ 7 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ, ਇਕ ਨਵੀਂ ਸਦੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਕ ਨਵੀਂ ਲੀਹ ਅਤੇ ਬਦਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ. ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਟਲੀ ਵਿਚ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫਰਾਂਸ, ਬੈਲਜੀਅਮ, ਜਰਮਨੀ ਵਿਚ, ਸੰਖੇਪ ਵਿਚ, ਇਕ ਬਿਹਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਇਟਲੀ ਵਿਚ ਮਿਲਿਆ. ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ.
ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਉਤਸੁਕ ਵੀ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਕੋ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਟਾਪਓਵਰ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜਹਾਜ਼, ਜਾਂ ਦੋ, ਜਾਣ ਲਈ ਸੀ. ਇਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚੇ, ਮਿਲਾਨ ਵਿਚ, ਬਹੁਤ ਠੰਡ ਸੀ. ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਕਦੇ ਇੰਨੀ ਠੰਡ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਜਿੰਨੀ ਇਟਲੀ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ.
ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸਭ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਹੈ. “ਤੁਸੀਂ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਪਰ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੰਚਾਰ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਸਮਝਣ ਦੇ ਢੰਗਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ, ਪਰ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ! ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਟਾਲੀਅਨ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਮੁਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਵਧੇਰੇ ਹੌਂਸਲਾ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਸਤਿਕਾਰ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ: ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਜਾਂ ਗੈਰ ਯੂਰਪੀਅਨ ਯੂਨੀਅਨ ਦੀ ਨਾਗਰਿਕ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਟਲੀ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਾਂ. ਮੈਂ ਮਿਲਨੀਜ਼ ਲਹਿਜ਼ਾ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਾਪਸ ਪਰਤੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ
ਇਟਲੀ ਵਿਚ ਵੱਡੀ ਹੋਈ, ਮੁਟਿਆਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਜੜ ਦਿੱਤਾ. ਇੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੁੱਟੀ ‘ਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ. “ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਹ ਇਟਲੀ ਅਤੇ ਇਟਾਲੀਅਨ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸੀ. ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਟਾਲੀਅਨ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਾਂ. ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਦੂਜੀ ਪੀੜ੍ਹੀ, ਸਮੱਸਿਆ ਇਕ ਹੋਰ ਹੈ. ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਪਾਸੇ ਹੋ? ਤੁਸੀਂ ਗੈਰ ਯੂਰਪੀਅਨ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਆਏ ਹੋ ਅਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਪਡੇਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਉਥੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ. ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਜਮਾਤੀ ਨੇ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ ਜਾਣ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ ਸੀ.
ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਯੂਰਪੀਅਨ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਗੈਰ-ਨਾਗਰਿਕ ਹੋ, ਸਧਾਰਣ ਪਛਾਣ ਕਾਰਡ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਵਿਧੀ ਵੱਖਰੀ ਅਤੇ ਲੰਮੀ ਹੈ. ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੂਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਗਈ. ਮੈਂ ਬਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਜਰਬੇ ਸੁਣੇ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਸਨ. ਮੈਨੂੰ ਫਿਰ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ.
ਇਸ ਤੱਥ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਕਿ ਇਟਾਲੀਅਨ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਣਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਅਧਿਐਨ ਦੇ ਚੱਕਰ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ: ਮੇਰਾ ਉਦੇਸ਼ ਜਨਤਕ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ. ਪਹਿਲੀ ਲੋੜ? ਇਤਾਲਵੀ ਹੋਣਾ! ਇਹ ਉਹ ਥਾਂ ਸੀ ਜਿਥੇ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਤਾਲਵੀ ਹੋਣਾ ਅੰਦਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਇਹ ਕਾਗਜ਼ ‘ਤੇ ਵੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ. ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀ ਦਿੱਤੀ. ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਥੇ ਹਾਂ ਅੱਜ ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂਗੀ! ਅੱਜ ਮੈਂ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣ ਅਜਨਬੀ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ. ਮੈਂ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਇਤਾਲਵੀ ਬਣਨਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਹੈ.
– ਭਵਸ਼ਰਨ ਸਿੰਘ ਧਾਲੀਵਾਲ, ਵਰਿੰਦਰ ਕੌਰ ਧਾਲੀਵਾਲ
